Ik heb sterk het gevoel dat ik al een tijdje iedereen voor de gek houd. Zonder dat ik het zelf besef. Iedereen. En mezelf dus ook. En nu ga ik van mijn wolk recht door de mand vallen. Het is ermee gedaan.
Plots zag ik even mezelf achter die kassa zitten. Die ene in de GB waar de rij altijd het langste is. Die ene die mij er elke keer opnieuw inluist zodat ik bij haar sta aan te schuiven. Terwijl ik goed genoeg weet dat ik er morgen nog zal staan.
Ik zag mezelf daar zitten. En eventjes, héél eventjes, vond ik dat precies niet eens zo erg. Ik vond het leven van die cassière voor een fractie van een seconde geweldig.
Tot ik besefte dat ik een hele dag dat gepiep van die scanner zou moeten horen. No way.
Ik zal nog wel een tijdje de falende walvis blijven. Tot het moment dat de mand het helemaal zal begeven en ik met mijn kop zo hard tegen de lamp loop dat ik het niet meer kan na vertellen.
Het is officieel. Mijn hersenen zijn kapot.
Posts
