Hourly Comic Day

Ik tekende nog nooit. Omdat deze jongeman eind vorige week opriep om dat toch te doen, deed ik dat. (En stiekem ook omdat ik dat gewoon eens wou proberen.) 

De dag zelf was ik op vakantie. De eerste herfstvakantie zonder grootvader. Niemand haalde de krant en oma keek sip, maar voor de rest was alles hetzelfde.

Precies toch niet helemaal

Ik spreek jouw taal, maar wel alleen geschreven.

Alsof de klank van woorden ons niet ligt.

Ik spreek jouw taal, maar wel alleen geschreven.

Letters heel mooi naast elkaar getypt.

Ik spreek jouw taal, maar krijg ze niet over mijn lippen.

Getwijfel over hoe dat dan juist moet.

Ik spreek jouw taal, maar durf niet altijd even goed,

uit schrik ons stilzwijgend verbond voor eeuwig te verbreken.

Ik spreek jouw taal, maar als wij écht communiceren,

dan loopt het af, fataal. En hoe jammer ik dat vind.

Dan zit ik daar en ratel maar en jij, jij staart en staart dan maar.

Ik spreek jouw taal, onuitgesproken.
Alsof alleen mijn vingers weten hoe het verder moet.

Het kussengevecht dat alles overhoop gooide

Onze auto stopt achter de haag. We blijven nog even zitten, nog even verder lezen. We moeten absoluut nu weten hoe de verjaardag van de das afloopt, want straks is het te donker om te lezen. Achter het raam van het huis verschijnt er iemand. Hij schuift de witte gordijnen voor het raam opzij en tuurt alsof hij zou kunnen zien waarom we blijven zitten.

"Awel, wat zaten jullie daar te doen? En wat is er deze week allemaal gebeurd?"

Nieuwsgierigheid. Mijn nonkels kunnen zoveel ontkennen als ze willen, het zit in de familie. Ik betrap mezelf erop en mijn zussen. Mijn mama en mijn nichten. De jongens kunnen het gewoon beter verstoppen. Wacht, fout. “Ik ben leergierig, niet nieuwsgierig. Want dat klinkt zo negatief.”

"En? Voor wie heb je gestemd?" Het hek is van de dam, het startschot voor een hele avond discussiëren is gegeven. Niet dat wij zo sterk van mening verschillen, nee, meestal niet. Hij hoorde mij gewoon graag argumenteren. Op het moment wanneer ik zo goed als tegen het plafond zat en hij merkte dat mijn standpunten uitgeput raakten, begon hij smakelijk te lachen. Hij genoot er zichtbaar méér van om mij op mijn spreekwoordelijke paard te zetten dan zijn Groot Gelijk te halen.

Ik kan alleen maar vertellen over de zondagen, over allerhande kerst-, paas-, mossel- en verjaardagsfeesten en Roekenboschvakanties en af en toe daar in Cadzand. Misschien als ik eens heel goed nadenk ook over in mijn herinnering vergeelde logeerpartijtjes. Over Va pakweg de laatste vijftien-twintig jaar. Eén woord zeggen over waar je mee bezig was en hij haalde één van zijn geknipte krantenartikels boven, soms zelfs de hele map. Of meerdere. En in echt extreme gevallen (of bij minder ervaren afwimpelaars) troonde hij zijn slachtoffer mee naar zijn gigantische kast(en). Ik kan vertellen over de hapjes die we met Kerst samen maakten, maar die eigenlijk al klaar waren toen ik vroeger toekwam.  Over zijn favoriete ossetongsoep die ik op een middag in een examenperiode met lange tanden at omdat ik niet durfde zeggen dat ik ze eigenlijk niet lustte.

Over dingen die hij vertelde over vroeger, maar waar ik nooit het fijne van heb geweten. Over Va van Vroeger en hoe ik merkte dat die niet altijd nog strookte met de Va die ik kende. Toen net iets losser en heel wat feller, uit de stoere verhalen van mama en co. Over hoe het vroeger was en wat ze allemaal uitstaken. Over te korte rokjes en blote voeten. Over sinaasappels als borsten en gestolen sigaren. En de Chille die hem er maar moest op zwieren. De zotte toestanden in hun duizenden vakanties. Zo eentje dat ik graag had meegemaakt. De verhalen waarin ik die kleine, grijze, grappige en gezellige man herkende, maar nooit kende. Het effect dat hij had op zijn kinderen. Dingen die ze nooit zouden gedaan hebben als hij niet was geweest wie hij was. Mensen die ze niet waren geweest, als alles niet gelopen was zoals het liep.

“Stil-tE.”

Het was echt even helemaal stil. Toen ik er de laatste zondag op wachtte, kwam het niet. Ik stelde me geen vragen, want ik wist dat iedereen het dacht.

“’t Is druk zeker?” Ja, altijd druk. Altijd veel te veel te doen. “Maar ge doet dat goed, kind. Dat komt allemaal wel goed. En ge moet de vijftiende augustus vrijhouden!”

Over al de plannen die we nog maakten. Al de mooie dingen die we nog gingen doen. Al de mooie dingen die we al eens deden, maar gewoon nóg maar eens moesten doen.

Wat gebeurde er, die nacht?

Niets? Gewoon stoppen met kloppen?

Iets? Misschien stond het al in de krant de dag ervoor, want zijn laatst geknipte knipsel ging over het grote kussengevecht van The Beatles.

We zullen het nooit weten, maar de symboliek kriebelt ons gevoel en wij zijn bijgelovig.

Zijn rechterhand met zijn speciale pink in de mijne. Mijn linkerarm over zijn schouder, klopje op zijn rug. En ne kus op onze beide rechterwangen. “Een goei week hè, deze week in Brussel.” Ja… jaja. Ik lach.

Dag Va. Tot volgende week. 

The end of the day, part II

Als degoutante hipsters stonden we te vitten op de Grote Naam van de avond. De Grote Naam die Volk Moet Lokken, omdat de andere geprogrammeerde groepen te klein zijn om voor af te komen. Behalve voor ons, natuurlijk. Amai seg, dieje Noël Gallagher doet dat wel goed hé. - Geeft die gasten een ander instrument en ze zouden het niet eens merken. De apathie straalde er af, zowel van ons als van hen. Ik ram hier gewoon maar wat op mijn gitaar want ik doe dit verschrikkelijk tegen mijn goesting.
Pintje? Check, we vertrokken.

Gelukkig was dat heel even een dieptepunt voor wat een mooie avond was. Die pauze was goed getimed want het was een zware avond. Het begin miste ik met spijt in mijn kleine meisjeshart, omdat de Italiaan zijn oven nog moest opwarmen.

Na een valse start (voor ons, niet voor Love Like Birds, wat ongetwijfeld volledig liefdevol is, aan haar laatste noten te horen), begon het met een harde gitaar en een heftig drumstel. Zonder enige vorm van melodie. Pure chaos, zo was het omschreven. Populair in de Balkan landen. Zoft, maar allesbehalve soft. (Zo'n naam is vragen naar stomme woordspelingen.) Lampen en microfoons en een constructie waar ik ondanks mijn technische basis (basis, niet kennis) helemaal niets van begreep. Een visueel discogehalte met wat repetitieve lyrics en heel wat drum/gitaargeweld. Verschrikkelijk entertainend om twee twintigers zo heftig hun best te zien doen. Verschrikkelijk vermakend om naar te kijken, maar een volle cd luisteren misschien toch liever niet.

Vijf minuten later krijgen we de sferen van Birds That Change Colour knal in ons gezicht gekatapulteerd. Mooie pakken, mooie kleuren. Mooie liedjes. Mooi. En rustig. Redelijk rustig. In een veel te warme Rotonde, waardoor iedereen volledig in trance naar buiten ging. Om dan ook weer knal uit de gecreëerde trance te vallen bij de eerste gitaarram van de volgende band. Iets over de helft gingen we een luchtje scheppen. Dat hadden we veel eerder moeten doen.

Als laatste van wat onverwacht een fantastische avond werd kwam Dan San. Zes Luikenaars. Jonge gasten. Gitaren, wel drie. En een drum. Zucht. Maar ook een viool! Een viool! En een onschuldig klinkend keyboard! Drie zingende gasten, meerstemmig enzo. Met een draai in hun liedjes. Welkome verrassing na dat rockgeweld van ervoor. Indie maar niet zo gewoon als verwacht. Indie maar dan heel erg enthousiast. Indie en dan ongelofelijk overtuigend. Om letterlijk in schoonheid te eindigen, dankuwel.

Stom dat ze de microfoon voor het ego van die zanger van Customs vergeten waren. De echo zou het enige minpunt van de avond misschien een beetje draaglijk gemaakt hebben. Hoewel.