Dagtrippen - Final Destination: Multiple

Brussel Centraal - Rotterdam - Utrecht - Bilthoven - Zwolle - Kampen

"Ja wat heeft zij nou met 'r gezicht gedaan? He, luister je eigenlijk wel? Ik zit hier maar te praten en jij reageert niet!"

De persoon aan de andere kant van de lijn, wat achteraf duidelijk haar vriendje bleek te zijn, had hoogst waarschijnlijk zijn gsm gewoon even op de tafel gelegd en was verder gaan doen waar ie mee bezig was geweest. Ik nam het hem niet kwalijk, ik zou hetzelfde gedaan hebben. Maar zij kon er duidelijk niet om lachen. De enige die écht aan het luisteren was, was ik. Gewoon, omdat ik niet anders kon.

Ik was nochtans goed begonnen. Ik zat op Den Ollander richting -no kidding- Olland en alles was rustig. Ik ging zelfs werken ondertussen, om toch maar geen tijd te verliezen. Ik leef de laatste tijd nogal van minuut tot minuut. Elke telt. En plannen, nee, niet mijn sterkste kant. Dus ja, de keuze was ofwel naar buiten kijken en genieten van het onderweg zijn, ofwel me nuttig bezighouden om te voorkomen dat zondagnacht nooit echt nacht zou worden. Echt nacht is het wel geworden. Maandag om acht uur.

Je kan het dus al raden, Murphy is mijn beste vriend en we waren nog geen twintig minuten ver of mijn computer valt uit. Battery dead. Tot zover mijn goede voornemens.

Kwam daar nog eens mijn blonde/roze (dudette really, het is het één of het ander, maar niét allebei!) haarkleurige vriendin bij en ik had materiaal genoeg voor een heel geanimeerd verder verloop. Over het feit dat haar vader haar niet liet slapen bij een jongen die ze eigenlijk helemaal niet zo goed kende als ze naar Lowlands gaat. Over het feit dat ze nog niet gegeten had en dat ze eigenlijk wel stierf van de honger. Over het feit dat ze naar MacDo wou gaan, zich dan plots bedacht en naar Starbucks wou. Maar dan besefte ze dat ze Starbucks eigenlijk niet wist zijn. Die aan de andere kant van de lijn duidelijk ook niet. Ze gingen samen wel verloren lopen. Dat vond ze minder erg. Wat mij betreft had ze al mogen verloren lopen voor ze de fucking trein op stapte. Maar dat heb ik haar niet gezegd. Zo vriendelijk ben ik dan wel weer.

Hoewel, mijn bevreemdende blik achterom bij het horen van haar verhaal over haar vriend die alleen maar aan seks dacht en het met haar altijd had over de dingen die ze samen zouden doen, moet bij haar toch wel een belletje doen rinkelen dat de buitenwereld geen zaken heeft met haar, euh, zaken.

Toen ik naar de deur ging, werd ik aangeklampt door een vrouw die De Morgen aan het lezen was. (Op Den Ollander!) Zij had slinks mijn hilariteit opgemerkt bij het aanhoren van Miss Pink haar conversatie. "Ja nou, zo zijn ze niet allemaal hoor. Echt een verschrikkelijk meisje. Ik kom ook uit jouw land."

Ik zag niet direct de link met mijn -ahum- origine, maar ik was dan toch niet de enige die aan het luisteren was.

Non-Tempo of a Restless Soul

Het lukt niet meer. Het is alsof er een stukje van mij kapot is. Net zoals mijn kast.

Ik wéét dat mijn schuif met bestek niet elke keer uit elkaar wil vallen als ik ze opendoe, maar ze kan niet anders. En daar kan zij niets aan doen. 't Is haar schuld niet dat het niet meer marcheert. En ook niet die van mij. Misschien wel wat de schuif betreft. Hoewel, hier lopen nog twee mogelijke daders rond. De schuld op een ander steken maakt alles altijd veel makkelijker.

Dus ik drink koffie en luister naar Ella. Omdat ik dan kan doen alsof ik in een sneeuwerig NYC zit. Heel veel kou en wit buiten. Heel veel warmte en gezelligheid binnen. En morgen, dat bestaat niet. Ik haal de batterijen uit de drie klokken aan de muur. Ik plak een sticker rechts onderaan het scherm van mijn computer. Mijn gsm, die gaat uit.

Ella en ik, wij blijven hier zitten. Wij maken het hier gezellig en al de rest kan de pot op. Fuck you all. Tot het allemaal voorbij is.

En ik wacht, omdat ik niet anders kan.
Tot later, als ik groot ben.
In de hoop dat we ooit samen vakantie nemen. Misschien.