Zes jaar geleden, toen de buurvrouw haar water brak, stroomde het hele dorp over. Letterlijk.
Het is een mooie anekdote. Vandaag was het weer bijna van dat. Emmers, wasmanden, waterputten en bidons vol. Laarzen aan, regenjassen uit de kast en de vinger in de lucht om te meten of het even doenbaar is om alles weg te gieten. Het Watersnoodgebied is tegenwoordig goed voorbereid op zo'n rampen. Zo goed, dat wanneer er onweer voorspeld wordt, ze iedereen uitnodigen om te komen barbecueën.
Gelukkig brak deze keer het water van de buurvrouw niét. Het zal nooit meer zo erg zijn als toen. Mocht dat wél het geval zijn, dan zal ze iedereen wel waarschuwen. En wij, wij hebben buiten gebarbecued, seriously.
Midden in de nacht was ik alleen op straat. Het was precies alsof de onzichtbare kakkerlakken hun langgeplande invasie uitgevoerd hadden. Iedereen weg. Alleen de radio speelde nog, shuffle. Zo komen de liedjes boven die je al lang vergeten was. Of misschien niet vergeten, maar zo die dingen waar je niet meteen aan denkt. Het refrein tingelde langzaam op de mooie piano toen er zo nodig iemand met veel kabaal kwam vertellen dat ik een speciaal pak aan moest, voor de kakkerlakken.
Eén voor twaalf.
Posts
