Vanmorgen beslisten we een bed-in te houden. Voor de vrede, want zo nobel zijn we wel. Na vandaag stopt de oorlog in Irak, verdwijnt Malaria als een muggenbeet voor Euceta en weten ze in Kopenhagen plots niet meer wat hen daar tegader bracht. En dat allemaal omdat wij in ons bed bleven liggen. Even later verloren we de strijd met de werkelijkheid, jammer. Dan tóch maar rondhossen voor cadeau's, in ijltempo, want vanavond was het feest. Was. Achteraf bekeken had ik mijn bed-in langer kunnen volhouden en had heel misschien de werkelijkheid het onderspit mogen delven. En dan had ik niet voor niks moeten buitenkomen, de massa overwinnen én daarenboven ook nog eens afrekenen met mijn totale besluiteloosheid.
Elk jaar hoop ik dat het eindelijk écht zal zijn zoals de utopische waanbeelden die ik ontwikkeld heb in mijn hoofd, met een eervolle bedanking aan Hollywood. En elk jaar opnieuw raak ik teleurgesteld omdat de dingen nooit zijn zoals ik zou willen. Dankjewel. Oprecht dankjewel om mijn beeld van de Wereld een valse start te geven. Dankjewel om mijn naïeve ziel te bezoedelen. Dankjewel om ervoor te zorgen dat dit breekbare meisjeshart aan diggelen wordt geslagen bij het besef dat haar leven nooit dat van in de films zal zijn. En dankjewel om dat ene feestje dat eindelijk de potentie had om de perfectie nabij te komen, in duigen te laten vallen.
Straks gaan we jenevers drinken.
Omdat dat nu eenmaal zo hoort als de kerstmarkt er staat.
Zo stiekem toch een beetje zenuwachtig. Ja ik weet het, ik kan er niks aan veranderen, ik heb er geen invloed op, het heeft niets met mij te maken. Maar toch. Ze zijn zo goed, meneer. Zo anders. Zo speciaal. Zo authentiek, zo ongelofelijk speels en zo geweldig echt. 
Posts
