Non-Tempo of a Restless Soul

Het lukt niet meer. Het is alsof er een stukje van mij kapot is. Net zoals mijn kast.

Ik wéét dat mijn schuif met bestek niet elke keer uit elkaar wil vallen als ik ze opendoe, maar ze kan niet anders. En daar kan zij niets aan doen. 't Is haar schuld niet dat het niet meer marcheert. En ook niet die van mij. Misschien wel wat de schuif betreft. Hoewel, hier lopen nog twee mogelijke daders rond. De schuld op een ander steken maakt alles altijd veel makkelijker.

Dus ik drink koffie en luister naar Ella. Omdat ik dan kan doen alsof ik in een sneeuwerig NYC zit. Heel veel kou en wit buiten. Heel veel warmte en gezelligheid binnen. En morgen, dat bestaat niet. Ik haal de batterijen uit de drie klokken aan de muur. Ik plak een sticker rechts onderaan het scherm van mijn computer. Mijn gsm, die gaat uit.

Ella en ik, wij blijven hier zitten. Wij maken het hier gezellig en al de rest kan de pot op. Fuck you all. Tot het allemaal voorbij is.

En ik wacht, omdat ik niet anders kan.
Tot later, als ik groot ben.
In de hoop dat we ooit samen vakantie nemen. Misschien.