I'll be leaving in the fall

En elke keer hoop ik dat gij daar staat, daarboven aan die trap zoals die ene keer toen ik terugkwam en gij mij niet meer los wou laten.

En ik besef hoe langer hoe meer, hoe minder dat waar zal zijn, elke keer.

Actually, I meant three

Beijing - Xi'an - Jiuzhaigou - Chengdu - Leshan - Emeishan - Chengdu - Kunming - Shangri La - Lijiang- Qiaotou - Lijiang - Kunming - Beijing

Dinsdag deed ik mijn papieren binnen. Vier dagen wachten. Vanmiddag ging ik mijn visum halen. Dertig dagen geldig. Over exact twee weken stap ik op het vliegtuig. Mijn volledige naam was voor hen de eerste letter van mijn voornaam met een punt erachter, gevolgd door mijn familienaam. Iedereen zou in mijn plaats willen zijn.

Maar.

Nog nooit was ik zolang weg. Nog nooit liet ik zolang alles achter. Ik besef niet wat het gevolg zal zijn. Of alles veranderd zal zijn. Of alles gewoon hetzelfde blijft. En soms ben ik daar wat bang voor. (Voor die verandering? Of voor het feit dat alles hetzelfde zou blijven?) Als ik mij niet bezig hou met hier, zal daar alles fantastisch zijn.

Als. Want ik weet niet of ik dat kan.

't Zit 'm in de violen, denk ik.

I'll make you a star in my Universe

Ze noemde mij te klein. Eigenlijk hing het bord te hoog, maar daar konden wij niets aan veranderen. We waren een mini circus. Twee kleine meisjes, eentje met een veel te groot fototoestel, het andere boven op een gele afvalcontainer. Hij rolde net niet de straat op. Niemand keek op. Je kan op je kop gaan staan in het midden van de drukte, niemand die er om geeft.

Nummer drie en vier stuurden nummer vijf romantische sms'en. Nummer vijf had afgezegd. Nummer vijf is eigenlijk maar nummer vier-en-een-half. Ze ging pizza's in hartjesvorm bakken. Pizza's in hartjesvorm. Serieus. Gelachen dat wij hebben. Tot we bij de Italiaan aan tafel zaten en ik mijn bord kreeg. Ik kon wel huilen. In de plaats daarvan aten we ijs en keken we Heath. We lachten en vertelden en het leek weer alsof het nooit anders was. Alsof ze nooit weg was.

Ik verzuip in de dingen die ik uitgesteld heb vorige week, omdat ik dingen van de week ervoor moest doen. Nu even lijkt het weer niet te overzien. Daarnet kreeg ik dit in mijn mailbox. En alles kan weer even doorgaan. Als ik mijn avond anders had doorgebracht, dan was het allerlaatste doosje niet verweesd achtergebleven op the day after.

Als, want dat gebeurde niet.

Maybe I had lied when I said I was okay

Naast het muurtje lag een hoop afgeschoren donkerbruin haar. Het begon klein, zoals dat altijd gaat, maar drie kwartier en een hooiberg later begon ik me toch zorgen te maken. Dat er van achter het muurtje een mislukte militair zou verschijnen, had ik niet verwacht. Kappen en putten maar gelukkig geen wondes. Op zich had het ook wel iets schattigs, zo helemaal Monchichi.

Ik moet slapen. Niet helemaal tegen mijn zin, maar wel heel veel. Vandaag deed ik dat en dat zal ik volgende week deze tijd niet zo heel leuk vinden. Want dan zal er weer weinig tijd zijn. Zoals altijd. Te weinig tijd. Zeker om te slapen.

Soms moet je zo eens even een vakantiedag nemen. Ontspanning. Nietsdoen en slapen.

Soms zeggen Japanse popjes uit de jaren tachtig wijze dingen.