I'll make you a star in my Universe

Ze noemde mij te klein. Eigenlijk hing het bord te hoog, maar daar konden wij niets aan veranderen. We waren een mini circus. Twee kleine meisjes, eentje met een veel te groot fototoestel, het andere boven op een gele afvalcontainer. Hij rolde net niet de straat op. Niemand keek op. Je kan op je kop gaan staan in het midden van de drukte, niemand die er om geeft.

Nummer drie en vier stuurden nummer vijf romantische sms'en. Nummer vijf had afgezegd. Nummer vijf is eigenlijk maar nummer vier-en-een-half. Ze ging pizza's in hartjesvorm bakken. Pizza's in hartjesvorm. Serieus. Gelachen dat wij hebben. Tot we bij de Italiaan aan tafel zaten en ik mijn bord kreeg. Ik kon wel huilen. In de plaats daarvan aten we ijs en keken we Heath. We lachten en vertelden en het leek weer alsof het nooit anders was. Alsof ze nooit weg was.

Ik verzuip in de dingen die ik uitgesteld heb vorige week, omdat ik dingen van de week ervoor moest doen. Nu even lijkt het weer niet te overzien. Daarnet kreeg ik dit in mijn mailbox. En alles kan weer even doorgaan. Als ik mijn avond anders had doorgebracht, dan was het allerlaatste doosje niet verweesd achtergebleven op the day after.

Als, want dat gebeurde niet.