The Ballad of the Broken Birdie Records

Of 'hoe ik nooit woensdag 21 april zal halen'.
(drama, check.)

Een juiste reactie zou een eeuwige bewondering voor mijn voorzienende gaven kunnen zijn. Maar ik weet niet of dat echt de moeite is, want zelfs de vrouw van Winge kermis met haar omgekeerde visbokaal zou het ook zien aankomen.

Ik heb nog dertien (!) dagen. Daarin moet ik één, stoppen met mezelf wijs te maken dat er me nog iets ge-ni-aals te binnen zal schieten. Twee, een totaal niet-geniaal idee uitwerken tot iets dat allesbehalve het begrip 'kan-ermee-door' beschrijft. Drie, dat op één of andere manier omzetten naar niet-teveel-trommelvliezen-verwoestende audio. Vier, die flarden audio monteren tot iets dat mij op 19 of 20 april zal doen wensen dat ik op Pluto zat (inderdaad, omdat Mars niet ver genoeg is). En vijf, mezelf voorhouden dat er mensen zijn die gênantere en dommere dingen gedaan hebben in hun leven en dat toch compleet naast zich kunnen neerleggen en verder leven alsof er nooit iets gebeurd is.

Een personal trainer gespecialiseerd in hopeloze gevallen mag zichzelf altijd melden. Dan gaan we op café, want op café ontstaan de zotste ideeën.

Dat heb ik van horen zeggen.