There's no place like...whatever

Als bij wonder haalde ik woensdag 21 april. Daarna heb ik twee dagen in een soort van trance geleefd. Het zalige gevoel van rust. Ik haalde zelfs zaterdagavond 24 april. Zo blijkt dat mijn schrik voor niet-overleven redelijk gedramatiseerd is. Het ging niet zonder slag of stoot, maar dat hoort zo. Elk klein litteken vormt je tot wie je bent, ofzoiets. Ik las dat ergens, overlaatst. Mijn geheugen is zo verschrikkelijk Alzheimer voorbij dat ik niet meer kan vertellen waar ik het las en of het de moeite was, maar daar draait het even niet om. Mijn zalige gevoel van constante rust is nu weg. Verschwunden. Als iemand het vindt, gelieve het terug te brengen naar de balie, dank bij voorbaat.

Ik heb mij laten beïnvloeden door mensen bij wie het altijd lukt, van de eerste keer. Zo van die mensen waarbij alles gaat zoals het hoort. Zo van die mensen die weten wat ze willen (of toch meestal) en die recht op hun doel kunnen af gaan (of toch zonder te verdwalen in doodlopende zijstraatjes). Zij weten niet dat dat bij mij niet het geval is. Zij kennen dat niet, zo op je bek gaan. Zo van die mensen die zichzelf voorhouden dat ze het deden voor de 'ervaring' en dan met opgeheven hoofd kunnen vertrekken alsof er niets gebeurd is, àls ze dan al zouden mislukken, wat nooit het geval is. Ik ben erin getrapt én ik ben op mijn bek gegaan. Redelijk hard zelfs. Ik heb mij laten overtuigen. Ik doe dat nooit meer. Je moet bij je eerste gedachte blijven, dat zeggen ze toch altijd.

Gisteren liep ik rond op mijn mooie rode schoenen. Zoals die van Dorothy. Ik doe dat ook nooit meer. Het feit dat ik zo'n paar in mijn bezit heb, is op zich al een vreemd fenomeen. Er zijn wel duizenden redenen waarom ik niét met zo'n ondingen zou rondlopen. Waarvan de allesdoordringende en me-uit-mijn-slaap-houdende pijn toch wel nummer één is. Er zijn er twee waarom ik het wel deed. Ik twijfelde of ik het zou doen. Ze zeggen altijd dat je bij je eerste gedachte moet blijven. Ik heb het je gezegd, ik doe dat nooit meer.

Als mensen zeggen nooit, bedoelen ze soms gewoon een hele lange tijd.