Ik heb een wolk. Een hele mooie. Zacht en warm. Ik ben daar vaak en graag. Ik vind dat niet erg. De omgeving wel. Maar op mijn wolk is het veilig. Daar is het gezellig. Daar hoef ik niet te praten. Daar mag ik mijn sociaal gehandicapte zelve zijn, zonder dat iemand daar problemen rond maakt. Daar moet niets en mag alles. Daar gaat niets fout. Daar gaat alles zoals het in mijn hoofd gaat.
Ik zeg niets. Soms praat ik, nietszeggend. Ik luister. Ik observeer. En ik vind dat niet erg. Je ziet mij niet. Amper. Eigenlijk ben ik er niet.
Soms heb ik last van een soort geldingsdrang "Look at me! Look at me!". Maar liefst niet letterlijk, want dan word ik rood. En soms, heel erg soms, breng ik verslag uit en schrijf ik iets neer. En als ik écht in "mijne goeie" ben, dan praat ik zelfs. Véélzeggend.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
No comments:
Post a Comment