“Zet die tv uit en kom aan tafel.”
Zo mogelijk de meest gezegde zin voor wij aan tafel gingen, vroeger. Als we met de hele familie waren natuurlijk, want dan gelden er zo’n regels. En liefst ook als we boterhammen aten. Want ja, stel je voor dat je harde boterhammen zou moeten eten omdat je absoluut Boy Meets World wilde uitkijken.
Maar nu speelt dat allemaal niet meer. Nu ik niet meer diegene ben die aan de tv gekluisterd zit, nu ik wél diegene ben die honger heeft en nu die boterhammen veranderd zijn in spinaziepuree –die enorm naar me zat te lonken toen ik de pletter bovenhaalde- nu maakt dat niet meer uit.
Laat ze nog even doen. Laat ze nog maar eens discussiëren over wie wie is, waar wie woonde en of ze al dan niet dood zijn. Laat ze nog even hun nostalgie uitkijken. Ze hebben het al eens gezien, ooit, in een ver verleden, maar dat geeft niet. De kans dat ze het hierna nog eens zullen zien is klein.
En ik zal wel koude spinaziepuree eten, want de kans dat ik ooit nog warme spinaziepuree eet, is best groot.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
No comments:
Post a Comment